Kiedy sobie znowu umierała

Tania to stara panna - tuż przed sześćdziesiątką, ale „nawet największy wróg nie dałby jej więcej niż pięćdziesiąt… siedem”. Mieszka w ciasnej, moskiewskiej garsonierze wraz ze swoją matką Zofią, która rozpacza nad tym, że umrze bez zięcia i wnuków. A umrze na pewno, już wkrótce, lada moment… I tak mijają kobietom kolejne dni ich wspólnego starzenia się - przepełnione troską, miłością, ale i monotonią, samotnością i beznadzieją. Kiedy pewnego dnia omyłkowo do ich mieszkania trafia spieszący do swej kochanki Igor, Tania postanawia to zrządzenie losu wykorzystać, aby dać swej matce odrobinę pociechy. Z pełną zawziętością i „charakterem tak okropnym, jaki winna mieć stara panna” wciąga przypadkowego gościa w odgrywanie roli jej kochanka sprzed lat. Czy przekona Igora do udziału w tej romantycznej grze? Jakie jeszcze zaskakujące fortele zastosuje w swojej intrydze? Przekonamy się śledząc jej poczynania w tej pełnej komediowych perełek i zwrotów akcji sztuce jednej z najpopularniejszych współczesnych autorek rosyjskiego teatru i filmu.

„ … trzeba mieć wielką siłę i równie wielką wiedzę o świecie, by „sobie chcieć umierać” najdalej jutro, albo może za tydzień, miesiąc, rok, a wszystko po to, by wyzwolić w sobie i w swoim otoczeniu jeszcze większą wolę życia i miłości. Zapewne z tego powodu dla Nadieżdy Ptuszkiny istotne było, by w polskiej wersji tytułu swojej sztuki pozostawić słowa „…SOBIE ZNOWU…”, choć autorzy opracowań filologicznych używają wersji tytułu KIEDY ONA UMIERAŁA. Ta różnica jest bardzo ważna dla zrozumienia intencji starej kobiety, której działania są napędem całej opowieści.

Mirosław Gronowski

Wsparcie ze środków Funduszu Przeciwdziałania COVID-19